Lieve trouwe webloglezers!

Ik heb weer veel te veel te vertellen, dus tijd voor een update! De laatste keer schreef ik dat ik een vlucht naar Darwin zou gaan boeken, nou... dat ging niet bepaald vanzelf. Ik zou een leuke aanbieding krijgen bij Flight Centre als ik bij hen de vlucht en een treinreis zou boeken. Het kostte de medewerkster 1,5 dag en toen kon ze me een treinreis voor 2000 dollar aanbieden! Ik keek haar met open mond aan, ben naar mn hostel gegaan en heb zelf de spoorwegen gebeld en een treinrit voor 400 dollar geboekt! Zebegreep niet hoe dat kon... Door het lange wachten was mijn vlucht inmiddels ook duurder dan de dag ervoor (ze doen niet aan last-minutes) dus ik was meer geld kwijt dan wanneer ik het zelf had geregeld! Ik besloot een klacht in te dienen en ontving een dag later excuses en een tegoedbon van 150 dollar! Toen was ik wel tevreden ;)

Maargoed, uiteindelijk ben ik dus naar Darwin gevlogen. Ik stapte rond half 11 ´savonds uit het vliegtuig en de hitte viel als een deken om me heen. Ik wil niet weten hoe het daar in de zomer is, want de Darwinese winter is al niet te harden haha! In het hostel ontmoette ik Sarah weer, een Engels meisje dat ik in het hostel in Cape Tribulation ontmoet had. Samen met haar ben ik de avondmarkt van Darwin gaan ontdekken. Erg gezellig met live muziek, veel eettentjes en allerlei andere kraampjes. Darwin is verder helemaal niet boeiend vond ik. Het straalt weinig gezelligs uit. Er is wel een mooie lagune (stuk afgezette zee in dit geval) waar ik door de hitte dankbaar gebruik van heb gemaakt! Verder is er een parkje langs de zee met allerlei WO II monumenten. En meer is er niet. Alle betaalbare accomodatie zit stampvol en je betaalt er de hoofdprijs voor. Waarschijnlijk omdat veel backpackers langere tijd blijven, omdat werk vinden in centraal Australie makkelijker is dan aan de oostkust. Het was prima dat ik maar 1 dag in Darwin had.

De volgende dag ging ik een tour doen naar Kakadu National Park, 20.000 km2 groot! Achteraf gezien had ik er graag 2 of 3 dagen doorgebracht, maar ik heb gelukkig een aardig beeld gekregen in die ene dag die ik had. Ik wilde graag met een kleine tour gaan, maar die waren helaas al volgeboekt, dus ging ik in een grote touringcar met 40 voornamelijk 50+ers op pad! Ik werd om 6.15 uur opgehaald dus ik was nog rustig aan het wakker worden toen we een stop deden bij een koffietentje. Ik bleef (half in slaap) rustig op mijn beurt wachten, maar die kwam niet hoor! Voordringen dat ze deden! Ongelooflijk! Laat ze nooit meer iets zeggen over de jeugd van tegenwoordig

De tour was verder erg geslaagd. Hebben Aboriginal rotstekeningen gezien, een kleine wandeling gemaakt naar een uitzichtpunt over het park en een mooie boottocht gemaakt door de wetlands (veel kroks!). Een heel erg mooi park!

Ik had een erg strak schema dus de volgende dag wachtte een nieuw avontuur: met The Ghan (trein) richting Alice Springs. The Ghan is vernoemd naar de Afghanen die per kameel deze route hebben afgelegd. De reis duurde ongeveer 20 uur, maar was heel goed te doen. Het is ongelooflijk hoe je uren en uren kunt rijden zonder ook maar een huis of dorpje te zien! Naast mij zat een Noors meisje, Tina, die samen met studiegenoten (ze studeert in Brisbane) dezelfde 3-daagse tour zou gaan doen in Alice Springs als ik. Hoe toevallig! Was dus erg gezellig in de trein en onze goedkope backpackersstoelen hadden veel beenruimte (kon mn benen strekken) en konden heel ver naar achteren, waardoor ik aardig goed heb kunnen slapen! Na 4 uur rijden maakte de trein al een tussenstop in Katherine. Hier bleven we 4 uur stilstaan en konden we een tourtje doen naar de Katherine Gorge. Ik ging voor de goedkoopste: een busje zette ons af bij een wandelroute en vanaf daar konden we naar een mooi uitzichtpunt lopen. Het was ook daar bloedje heet! Ik had totaal geen verwachting van de Gorge, maar het was er echt ongelooflijk mooi! Na genoten te hebben van het uitizicht ben ik met Tina & Friends de Gorge in gesprongen om af te koelen, heerlijk! Later hoorden we van iemand die een cruise had gemaakt dat hij zoetwaterkrokodillen in de Gorge had gezien. Maar ach, die zijn niet dodelijk Ik heb ook mijn eerste giftige slang gezien: een Whip snake die het pad voor ons overstak. Ik wilde er nog met mijn camera achteraan rennen, maar dat scheen geen goed idee te zijn...haha!

Eenmaal in Alice Springs werden we opgehaald door het busje van het hostel. Ik ben die middag Alice een beetje gaan ontdekken. Het is letterlijk een stadje middenin de woestijn en er is dus ook bijzonder weinig te beleven. ´s avonds alleen over straat lopen wordt sterk afgeraden, omdat er heel veel aboriginals rondhangen die onder invloed zijn van drank en/of drugs. Aboriginals lijken echt volledig buiten de samenleving te vallen, overal in Australie. Je ziet ze nergens aan het werk, de meesten die ik gezien heb, hingen ergens rond en schreeuwden naar elkaar (volgens onze gids tijdens de outbacktour doen ze dit omdat ze van oudsher in de woestijn over grote afstanden naar elkaar moesten roepen – juist...persoonlijk denk ik dat het vooral een drankprobleem is..). Het is erg triest, want het lijkt er niet op dat er hoop is voor deze mensen of hun kinderen/kleinkinderen. Ik las in een interessant boek (met dank aan Sas Oskam!) dat nog tot 1970 Aboriginal kinderen bij hun ouders werden weggehaald om hen een betere toekomst te geven. Die kinderen werden opgevoed in (kerkelijke?) instituten en als ze 18 waren en op eigen benen mochten staat, waren ze hun band met de Aboriginal cultuur kwijt, maar tegelijkertijd konden ze niet aarden in de Australische cultuur en werden ze gediscrimineerd in de steden. Heel veel Aboriginals waren dus volledig ontworteld. En die mensen en hun kinderen zie je nu dus ook op straat. De overheid probeert het een en ander goed te maken en Aboriginals krijgen op de banenmarkt voorrang (ook als zij minder geschikt zijn dan een Aussie) en dit zorgt natuurlijk ook niet voor meer gelijkheid... Een ingewikkelde en trieste kwestie die me hier en daar wel een beetje aan Zuid-Afrika doet denken.

In Alice heb ik een bezoekje gebracht aan de Royal Flying Doctor Service. Er was een klein museum en ze lieten een filmpje zien over het werk van de flying doctors. Ze vliegen vooral naar boerderijen in de middle of nowhere om gewonde/zieke mensen op te halen en naar het ziekenhuis te brengen. Ik herinner me dat Harold (van mijn cowgirlavontuur) me eens vertelde dat hij ook door de flying doctors was opgehaald nadat hij van zijn paard was gevallen. Zelfs met het vliegtuig duurt het nog uren voordat je geholpen kunt worden. Bizar idee, maar super dat ze er zijn (was als kind al fan toen we wekelijks naar the flying doctors op tv keken haha)!

Verder heb ik een bezoekje gebracht aan de School of the Air voor kinderen die in de middle of nowhere wonen. Vroeger ging alles over de radio, maar nu kunnen kids (die soms wel 3000 km uit elkaar wonen) inloggen via internet en kunnen ze via webcam hun juf of meester zien! Als ze iets willen vragen of een antwoord weten, kunnen ze op een plaatje met een hand klikken en dan steken ze als het ware hun hand op in de klas! Ongelooflijk! De kinderen hebben thuis ook iemand die ze helpt (een oppas of een van hun ouders), dus ze loggen 1x per dag in voor een uurtje les via internet en de rest van de week worden ze met hun huiswerk geholpen door iemand thuis. Een paar keer per jaar ontmoeten ze hun juf/meester en klasgenoten in het echt! Heel bijzonder!

Vanaf Alice vertrok ik voor een 3-daagse tour door de Outback. Eerste stop was Ayers Rock (Uluru), wie kent hem niet? Ik had verwacht dat we uren door de rode, kale zandvlakten zouden rijden (zoals je op de plaatjes altijd ziet), maar niets was minder waar. De ondergrond, het zand, was inderdaad rood, maar er was overal heel veel begroeiing! Schijnbaar hadden ze een natte periode achter de rug en daardoor waren de bomen en struiken behoorlijk groen. Het was erg gaaf om Uluru in het echt te zien! Door de jaren heen heb ik er zoveel foto´s van gezien dat het heel bijzonder was om voor deze enorme rots te staan! Hij is ongeveer 350m hoog, dus behoorlijk indrukwekkend. We hebben de Base walk gedaan, een rondje om Uluru (daar doe je enkele uren over ) en we kregen uitleg over de heilige plekken (voor Aboriginals) op de rots. We hebben bij Uluru ook de zonsopgang en –ondergang gezien.

´s nachts sliepen we onder de miljoenen sterren in een ´swag´ - een soort grote slaapzak met matrasje waar je met je slaapzak in gaat. De hoes bestaat uit wind- en waterdicht zeil, die je net als je slaapzak dichtritst. In de Outback was het overdag al een stuk koeler dan in het noorden, zo´n 20 graden in de zon. ´s nachts werd het ijskoud, vooral als ons kampvuur, waar we allemaal omheen lagen, uitging. Ik lag rond 5 uur sochtends bibberend te wachten totdat we geroepen werden. Geloof me, normaal gesproken wil ik echt niet om 5 uur mijn bed uit!

Op dag 2 brachten we een bezoek aan Kata Tjuta, een andere heilige rotsformatie voor Aboriginals. Ik had daar totaal geen beeld bij en ik werd blij verrast! We hebben een wandeling gemaakt door de Valley of the Winds en dat was erg mooi! Kata Tjuta bestaat uit verschillende losse rotsen en de hoogste is meer dan 400m hoog. Erg indrukwekkend. Onze wandeling eindigde op een heel mooi uitzichpunt, bovenop 1 van de rotsen.

Op dag 3 zijn we naar de Kings Canyon gegaan. En toen werd duidelijk dat de volgorde van onze tour: mooi, mooier, mooist was: de canyon was het allermooist! We hebben ook hier een wandeling gemaakt en kregen uitleg over hoe de canyon ontstaan is en over planten die er groeien (tussen de rotsen, ongelooflijk). Een klein beetje hoogtvrees op het randje van de canyon, die meer dan 100 m diep is, en prachtige uitzichten over de vallei beneden.

Er zaten een heleboel leuke mensen in mijn groep: natuurlijk Tina & friends uit de trein, een Nederlands meisje, Yolanda, een Zwitsers meisje, Camilla en een hilarisch Argentijns stel: Agata en Lucas.Al met al een hele geslaagde, mooie en gezellig tour!

De volgende dag vertrok ik alweer met The Ghan richting Adelaide (een reis van 24 uur, dit keer zonder tussenstop). En Agata en Lucas namen dezelfde trein. Ik zat in eerste instantie in een ander, nogal lawaaiig treinstel, maar Agata kwam al snel mijn kant op en vertelde dat er bij hen nog heel veel plekken leeg waren. Ik heb mn boeltje gepakt en ben bij hen gaan zitten. Dat was supergezellig! Hebben uren gekletst en in een deuk gelegen. Die twee zijn echt heel leuk! Handig vakantieadresje in Argentinie ´s nachts had ik 2 stoelen om op te slapen, dus heb lekker 7 uur getukt!

In Adelaide kon ik logeren bij Deborah, een Australische vrouw die ik tijdens mijn Cape Tribulation regenwoudtour ontmoet had! Superaardig! In totaal heb ik een week bij haar gelogeerd, want morgen pak ik de trein pas weer. De eerste dag ben ik Adelaide gaan ontdekken met mijn Argentijnse vrienden en in het weekend heeft Deborah me meegenomen naar leuke plekken: Adelaide zoo, waar ze sinds kort 2 panda´s hebben! Die wilde ik wel zien! Verder was ik erg blij met een Tasmaanse Duivel en schattige wombats! De dierentuin doet ook veel aan voorlichting, o.a. over palmolie (zit in 7 van de 10 producten die we dagelijks kopen) waarvoor het leefgebied van Orang Oetans verdwijnt. Erg goed dus! De Orangs waren jarig, dus we hebben nog even voor ze gezongen haha! Deborahs ouders waren groot fan van de dierentuin en na hun overlijden, heeft de familie een bankje in de dierentuin laten plaatsen ter herinnering aan hen. Erg bijzonder!

We zijn ook naar Haigh´s chocolate geweest, voor een rondleiding en een proeverij! Heb de afgelopen dagen zoveel chocola op... konden natuurlijk niet weggaan zonder een voorraad in te slaan... Op zondag ging ik samen met Deborah en Judy (een vriendin van haar) naar Victor Harbor, een schattig kustplaatsje. Daar hebben we geluncht. Vervolgens zijn we nog 2 leuke plaatsjes gaan bezoeken, o.a. Hahndorf, een leuk toeristisch dorp, waar je sauerkraut en bratwurst kunt eten

Doordeweeks werkt Deborah en heb ik mezelf vermaakt in de stad. Ik heb ook iedere dag gewandeld met Lara, haar hondje. Een witte maltheser. Ik houd helemaal niet van schoothondjes, maar moet toegeven dat het een erg lief beestje is! Ze wacht sochtends voor mijn deur totdat ik wakker ben! Ik heb ook een avond spinazie-geitenkaas lasagne gemaakt voor Deborah en haar broer, Gavin. Daar hadden ze nog nooit van gehoord namelijk haha! Gisteravond ben ik in een pastarestaurant gaan eten met Deborah, haar zoon Andrew en zijn vrouw Kimberley. Erg gezellig! Hele lieve mensen!

Gisteren is weer een droom in vervulling gegaan: ik heb de McLeods Daughters tour gedaan! Voor mensen die echt geen idee hebben waar die serie over gaat, klik hier. Ik ben, zoals de meesten weten, al jaren enorm fan en deze tour stond als een van de eerste dingen op mijn to-do-list voor Australie. Ik heb nog nooit zo erg meegeleefd met een serie en nog nooit zo veel gehuild... haha! Samen met Joleen, een meisje van de Falkland eilanden, ging met Dal (onze gids) op pad naar Freeling (Gungallan in de serie). Drover´s Run (de boerderij uit de serie) was het absolute hoogtepunt, ookal was er wel veel veranderd, het is nu namelijk een superdure bed&breakfast. Maar het huis ziet er nog precies hetzelfde uit en ook de schuur waar de schapen geschoren werden, is precies als in de serie! De omgeving is ook echt prachtig: groene heuvels, overal waar je kijkt. Toen we richting Drovers reden zette Dal de begintune van McLeods op en toen we wegreden draaide ze het laatste nummer uit de allerlaatste aflevering. Dat was erg grappig! Ze vertelde ook dat ze menig traan gelaten had, omdat ze Drovers steeds zag veranderen. Goed, fijn te weten dat er nog meer mensen zijn met een McLeods obsessie haha!

De truckstop heet nog steeds Gungallan Truckstop, ookal is deze niet meer in gebruik. De pub heet ook nog steeds Gungallan Hotel en die ziet er zowel van binnen als vanbuiten nog precies hetzelfde uit als in de serie! We hebben daar geluncht, heel leuk! Verder hebben we een heleboel wegen en bomen en riviertjes en gebouwen gezien die in bepaalde afleveringen zijn gebruikt. Dal had fotos uit de betreffende afleveringen bij zich, zodat we precies konden zien dat het inderdaad op die locaties gefilmd was! We hebben ook Wilgul gezien (een andere boerderij). In de tuin daarvan hebben ze de trap van Killarney (weer een andere boerderij) nagemaakt, omdat de chagerijnige eigenaar van Killarney niet altijd zin had in de filmcrew en dan gewoon de hekken op slot liet. De crew kon nu dus in de tuin van Wilgul de Killarney-scenes filmen.

Dal vertelde ook dat de acteurs niet harder mochten paardrijden dan een rustige galop in verband met de verzekering. In scenes waar je ze in rengalop ziet of ziet springen, worden stand-in´s gebruikt. En close-up shots van een acteur in volle galop, zijn gemaakt terwijl de acteur op een neppaard achterop een auto zit, die hard rijdt haha! Allemaal leuke weetjes en ook nog wat roddels over de acteurs natuurlijk (Alex en Regan krijgen samen een baby in real life!). Als kers op de taart reed Dal ons langs een stomerij, waar Stevies trouwjurk hangt! De mooiste trouwjurk ooit! Menig McLeod-kijker wil die trouwjurk op haar grote dag De jurk hangt daar trouwens omdat de stomerij hem schoon heeft gemaakt toen Stevie in die jurk van haar paard was gevallen. De stomerij had hem weer zo mooi wit gekregen dat ze de jurk na de opnames aan de stomerij hebben geschonken!

Kan niet wachten tot ik thuis mijn dvd-collectie er weer bij kan pakken, om alle locaties te zien waar ik geweest ben haha! Maar eerst nog even verder reizen Morgen verlaat ik Adelaide en ga ik met de trein naar Terang. Daar woont Jos, een Nederlandse dierenarts die ik in het vliegtuig van N-Zeeland naar Brisbane heb ontmoet. Ook hij heeft me uitgenodigd om bij hem te logeren! Heb nu geen tijd om fotos te plaatsen maar zal dat snel goed maken! Ik zal een apart McLeods mapje maken, voor mede-fans haha!

Liefs! xxx