Lieve allemaal,

Ik ben weer terug in de bewoonde wereld en sinds vrijdag ook een jaartje ouder! Tijd om jullie bij te praten. Ik heb een hele bijzondere tijd achter de rug in Alpha, een totaal andere wwoof-ervaring dan bij Annette, maar wel weer één om nooit te vergeten. Het wwoof-en geeft mijn reis door Australie echt een meerwaarde. Het is heel bijzonder om binnen korte tijd een hechte band te ontwikkelen met mensen die voorheen totaal onbekenden waren!

Mijn avontuur begon 2 weken geleden bij Betty en Owen, eigenaars van cattle station Mossvale (ongeveer 12.000 hectare groot). Betty is een hele lieve, zorgzame vrouw (60+) en Owen een alcoholist waar weinig zinnigs uitkomt. Schijnbaar is alcohol nogal een groot probleem hier op het platteland en is al menig cattle station failliet gegaan door drank... De zoon van Betty en Owen, Brendan, die de boerderij eind deze maand over gaat nemen, is ook al aardig op weg om in de voetsporen van zijn vader te treden... Erg triest, vooral voor Betty!

In de bus richting Alpha, waar ik als enige backpacker tussen de locals zat, raakte ik aan de praat met ene Luuk, die manager is van een cattle station. Hij ging met de bus, omdat hij zijn rijbewijs kwijt was voor 9 maanden. 3x raden waardoor dat kwam... En verder vertelde hij me dat hij, net als veel van zijn vrienden, ´s avonds kangaroes schiet, omdat ze daar flink geld mee kunnen verdienen (het gaat per kilo, dus als je lekker doorschiet, kun je weer een paar avonden de kroeg induiken). Ik probeerde heel neutraal met hem te praten en niet door te laten schemeren hoe ik daarover denk (dan vertelt hij tenslotte het meest), maar na een paar uur in de bus vroeg hij: ´Are you a vegetarian?´, blijkbaar waren mijn vragen niet zo neutraal haha!

Maargoed, ik was al snel 1 illusie armer: leuke, charmante cowboys zoals Nick en Alex uit McLeods Daughters bestaan niet of zijn zéér schaars! Misschien leuk om te zien, maar wacht totdat ze hun mond opentrekken (daar komt óf niks zinnigs uit en/of je verstaat er niets van). No thanks, ik val op andere types...

Gelukkig voor mij (en alle andere wwoof-ers die naar Alpha afreizen) woont op Betty´s boerderij ook een oudere man (74) genaamd Harold. Deze voldoet niet aan het hierboven beschreven profiel van de gemiddelde cowboy en neemt graag wwoof-ers mee naar zijn huis dat op een prachtig geisoleerd stuk van de boerderij ligt.

Ik heb 2 dagen bij Betty en Owen doorgebracht. Betty vangt gewonde wilde dieren op en heeft o.a. 2 kangaroes van 1 jaar oud (gered uit de buidel van hun moeders die dood langs de weg lagen) die nog de fles moeten krijgen. Ik heb mezelf aangeboden als vrijwilliger, zo leuk! Op de 3de dag ging ik samen met Harold en Brendan 2 dagen lang vee drijven. De mensen in de Outback praten heel anders dan de Australiers in de steden. Ze knauwen veel meer en zijn moeilijk te verstaan. Vooral Brendan, die gewoon zijn mond niet eens opdoet als hij praat! Volgens Val, een Australische vrouw die ik bij Betty heb ontmoet, zijn ze bang om vliegen in te slikken haha! Val verstond er ook niks van en zij is Australische!

Maargoed, vee drijven. Een droom die ik al heel lang had, ging in vervulling! Met z´n 3en moesten we 230 koeien ruim 30 kilometer verderop brengen. Dat was een flinke klus! Eerst moesten we namelijk alle koeien zien te vinden in de enorme weides waar ze grazen (echt super, ze kunnen kilometers afleggen - dat is pas echt scharrelvlees!). Dus ik reed achter Harold aan en toen we een kudde gevonden hadden (stuk of 20) mocht ik ze naar de verzamelplek brengen, omdat Harold achter een paar andere koeien aanging. Ik had geen idee wat ik deed, maar wat voelde ik me een stoere cowgirl! Mijn eigen kudde! En het lukte me om ze op de juiste plek te krijgen (vermoedelijk gingen ze gewoon op het geluid af van hun loeiende kuddegenoten...). We zouden diezelfde dag beginnen met drijven, maar we konden 5 koeien niet vinden, dus we moesten terug naar Betty voor de nacht. De volgende dag moesten we concluderen dat er ergens een telfout moest zijn gemaakt en zijn we alsnog op pad gegaan.

De eerste dag drijven vond ik best verwarrend en wist ik niet precies waar ik moest zijn en wat ik moest doen. Er waren 3 posities: iemand voorop in de ´lead´ (het vee ziet je dan als onderdeel van de kudde en volgt je), aan de zijkant om de koeien die afdwalen weer terug te drijven (grootste gedeelte hadden we gelukkig aan 1 kant een hek, waardoor maar aan 1 kant iemand hoefde op te letten) en achteraan, om te zorgen dat de koeien door blijven lopen en afdwalende koeien achterin terug te drijven. Ik heb vooral achterin en af en toe aan de zijkant gelopen. Achterin betekende vooral heen en weer lopen achter de koeien en als ze echt stopten met lopen, naar ze toe te draven (ondertussen dingen roepend als ´Come on´, ´ssssst´ en´Keep walking´), zodat ze bleven lopen. Aan de zijkant moest je naar voren en naar achter lopen of draven (ook roepend) en af en toe achter een koe aandraven (en heel soms galopperen) omdat die wel erg ver van de kudde afdwaalde.

Op dag 2 (na een nacht kamperen in de bush!) had ik de smaak te pakken en begreep ik iets beter wat de bedoeling was. Erg gave ervaring! Dag 2 was echter ook een hele lange dag (10 uur in het zadel) en het laatste uur zag ik het even niet meer zitten. Ik was moe, mijn paard was moe en de koeien waren moe (vooral een aantal kalfjes die achterin bleven hangen en die ik op moest drijven). Ik vond de koeien zielig, ik vond mn paard zielig en mezelf natuurlijk ook en ik vroeg me af waar we mee bezig waren... Gelukkig doet een goede nacht slapen wonderen (we sliepen die nacht en de nachten daarna in een caravan - een vooruitgang op de tent, maar nog steeds geen wc) en de volgende dag was iedereen (incl dieren) weer fit! Toen hoefden we nog maar 5 km en mocht ik voorop! Heel gaaf hoe al die koeien me volgden! Ik was die dag samen met Harold en hij had zijn honden mee. Eerder kon hij die niet inzetten, omdat er op verschillende plekken vergiftigd vlees lag tegen de dingo´s... Die honden willen heel graag werken en wat een verschil als zij meehelpen! Ze doen het meeste werk!

Nadat we de koeien in de yard hadden gezet, begon de volgende dag een nieuw avontuur (waardoor ik weer weet waarom ik vegetarier ben): de koeien moesten geoormerkt worden. ´s ochtends moesten we de koeien selecteren (´drafting´) en ik mocht helpen door in een kleine omheining te staan en elke keer als Harold een koe doorliet naar mij toe, het juiste hek open te trekken. Doodeng vond ik het de eerste keren! Die koeien waren gestresst in die omheining en gedroegen zich ook zo en ik was gestresst en wist niet hoe snel ik het juiste hek open moest trekken. Zo zonder paard onder me waren ze ineens enorm! Uiteindelijk werd ik wel relaxter, het ergste wat kon gebeuren volgens Harold was dat ze me zouden trappen. Oooh

´s middags was het oormerktijd. De koeien moesten door een smal hekwerk lopen met zn 6en/7en en werden dan klem gezet om vervolgens allemaal een spuit te krijgen (tegen een dodelijke tekenziekte) en een oormerk. De koeien waren enorm gestresst, ze sprongen op elkaar, pletten elkaar en hun ogen waren een en al angst. Sommigen reageerden niet op het oormerk (ik vermoed dat sommigen in een soort shock waren - je zag hun ogen helemaal wegdraaien) en anderen slaakten een kreet of sprongen op (1 koe sprong een meter de lucht in bovenop de koe voor haar). Niemand die mij ooit nog gaat vertellen dat een koe het oormerken niet voelt. Maar het ergste komt nog: het oormerk is klein en bevat een nummer dat verplicht is door de overheid. De boeren herkennen hun koeien door iets anders: ze knippen een stuk uit het oor. De ene boer knipt onder een driehoekje uit, de ander onder én boven en zo herkennen ze hun vee (er is alleen prikkeldraad tussen de boerderijen en daar springt nog weleens een koe doorheen). Oftewel: sommige koeien hadden nog geen kenmerk en Brendan moest af en toe dus een stuk uit een oor knippen. Dat klonk net zoals het knippen in een stuk karton... Ik vond het echt vreselijk! Ik stond meerdere keren op het punt om weg te lopen, maar ik bedacht me dat ik die koeien maar op 1 manier kon helpen en dat was zorgen dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn. En dus heb ik oormerken in tangen staan doen (nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen..), zodat ze de 1 na de ander konden zetten en de koeien zo snel mogelijk weer de wei in zouden kunnen. Ik nam me voor om ´s avonds tegen Harold te zeggen dat ik dit echt vreselijk vond en zoiets nooit meer mee wilde maken en ik dus naar huis wilde. Dat liep iets anders...

Harold had al door dat ik het niet zo leuk vond en vroeg aan het eind hoe het met me ging. Ik kon nog net ´not good´ over mijn lippen krijgen om vervolgens in huilen uit te barsten. En toen kwam alles eruit, ik riep: ´Die koeien waren hartstikke gestresst! Jullie knippen hele stukken uit hun oren! Ik vind het afschuwelijk!´. Harold vroeg of dit soort dingen ook in Nederland gebeuren en ik riep: ´Ongetwijfeld, waarom denk je dat ik vegetarier ben? Het was een fout van me om hier naartoe te komen en te denken dat ik dit wel aan kan, ik wil naar huis!´. Ik had verwacht dat ze heel nuchter zouden reageren zo van: ´ja meisje, wat had je dan verwacht? Zo gaat dat nu eenmaal´, maar niets was minder waar. Harold was heel begrijpend en zei dat hij het mooi vond dat ik compassie heb voor de dieren. Hij gaf zelfs toe dat het wreed is wat er met de dieren gedaan wordt. Zelfs Brendan (een echte nuchtere boer) begon te vertellen dat er wel meer wwoof-ers waren geweest die het niet aan konden zien. Harold zei dat wat ik die dag gezien had echter nog niets was... Er gebeuren veel naardere dingen (bijv. zonder verdoving castreren en op nog grotere cattle stations worden dieren vaak onnodig wreed behandeld en in andere sectoren - zoals de schapenboerderijen, gebeuren ook dingen die je liever niet weet). Verder zei hij dat het zonde zou zijn als ik weg zou gaan, want we hadden zijn huis nog niet eens bereikt en hij wilde me vanalles laten zien. Hij beloofde me dat ik niets naars meer hoefde mee te maken, dus toen ik een beetje tot bedaren was gekomen, besloot ik te blijven

Om ook even de positieve kanten aan te stippen: naast het feit dat de koeien alle ruimte hebben, worden ze op deze boerderij nooit ingespoten met hormonen of (preventief) met antibiotica. Daarnaast blijven de kalfjes tot ongeveer 18 maanden, als ze al zelfstandig zijn, bij hun moeder. Dat waren dingen die mij blij verrasten!

De volgende dag gingen we met een deel van het vee richting Harolds huis. Hij houdt zelf enkele kuddes koeien op weides rond zijn huis. We hadden weer de honden bij ons dus dat was heel relaxt. De omgeving veranderde naarmate we dichter bij Harolds huis kwamen: van een vlak landschap met in de verte bergen, liepen we ineens ín de bergen (officieel heuvels maar ik vond het bergen) die bedekt waren met gelig gras, groene bomen en hier en daar oeroude palmbomen! Prachtige omgeving! Ik heb dan ook geen spijt gehad van mijn beslissing om te blijven. Brendan en Harold gingen 1,5 dag dieren brandmerken (het brandmerk is weer een ander kenmerk: initialen van de boerderij en een nummer waaraan ze kunnen zien hoe oud het dier is) en ik ben (op advies van Harold) de omgeving gaan verkennen, waaronder de ´pinnacle´, een uitzichtpunt met 360 graden uitzicht op de heuvels: prachtig! Echt een heel mooi stukje Australie: overal waar je kijkt heuvels en soms in de verte zie je de vlaktes. Mijlenver. En het meest bijzondere is dat maar weinig mensen dat stukje Australie te zien krijgen!

Brendan ging na het brandmerken naar huis en ik heb de rest van de dagen samen met Harold doorgebracht. We gingen elke dag te paard om vee naar andere weides te brengen of om hekken te reparen. Met beide ben je zo uren zoet vanwege de afstanden. Mijn benen zitten onder de blauwe plekken en schaafplekken van al het rijden - ik begrijp waarom rijbroeken en chaps zijn uitgevonden haha. Zoals ik in een eerdere weblog zei, ben ik door Nieuw Zeeland niet meer snel onder de indruk van een mooi landschap, maar hier wel! Wow! Verder voerden we elke dag de ´weaners´, de kalveren die van hun moeder zijn gescheiden, zodat ze wenden aan mensen, honden en niet te snel in de stress schieten.

Harold woont in een zelfgemaakt huisje in the middle of nowhere (met de auto van zijn huis naar de ingang van de boerderij duurt 5 uur!) en kookt op een vuur in een grote openhaard. Het heeft allemaal iets heel gezelligs! Voor elke maaltijd ging er een ´billy´ op het vuur - een blik waarin water gekookt wordt voor een ´cuppa´ (kop thee/koffie). Toen ik jarig was heeft Harold een heerlijk brood gemaakt op het vuur (een ´damper´) en we hebben samen een chocoladecake gebakken. Ook nam hij me te paard mee naar een ander prachtig uitzichtpunt, speciaal voor mijn verjaardag. Heel lief! Was een hele unieke verjaardag!

Vrijwel alles bij Harold was zeker 1 jaar over de datum, maar dat deerde niet, we hebben heerlijk gesmuld! De Milo (soort chocolademelk) moest hij zelfs met een schroevendraaier loshakken haha! ´s avond gingen we vaak lekker lezen of gezellig praten bij het vuur en rond 9 uur al naar bed. De wc was buiten in een hokje (was blij met een wc!) en als je de deur openliet had je prachtig uitzicht over het water

De douche was een echte bushdouche: je moest een emmer vullen met gekookt water (uit een billy) en bijvullen met koud water, dan goot je het in een zak met onderaan een douchekop en dan kon je met een hendel het water aan of uitzetten. De eerste keren zeepte ik me als een malle in, maar je kunt nog best lang douchen met een emmer water! En in het donker was het heel gaaf onder de prachtige sterrenhemel (ontelbaar veel sterren)! Maar als de zak leeg was, wist ik niet hoe snel ik me aan moest kleden, want de avonden zijn koud!

Harold is een hele bijzondere man! Een echte cowboy (alhoewel hij dat een belediging vindt, want volgens hem doen cowboys alleen eieren rapen, tuinieren en een koe melken - hij is liever een ´bushman´), die heel veel weet, nog heel erg fit is en gewoon ontzettend hartelijk! En hij is een echte Australier: alles is ´bloody´ - ´bloody good´, ´the bloody dogs´, ´it´s bloody cold´ etc. Oh en Veer, hij noemde me matey!

Ondanks dat hij allemaal dingen met dieren doet die ik niet leuk vind, ben ik hem erg gaan waarderen. Dat komt vooral denk ik doordat we het eigenlijk met elkaar eens zijn: brandmerken, oormerken, onverdoofd castreren etc is wreed. Voor hem is dit echter geen reden om ander werk te doen en voor mij is het een reden om geen vlees te eten. Tja, dat kun je alleen maar van elkaar respecteren.Het afscheid was weer niet zo leuk, ik besefte ineens wat voor een bijzondere ervaring ik dankzij hem achter de rug had! Ben heel blij dat ik van de toeristische paden ben afgeweken om een stukje ´echt´ Australie te beleven!

Hij gaat over 2 maanden voor 9 weken door Europa reizen om allemaal ex-wwoofers op te zoeken! Hartstikke leuk, dus waarschijnlijk zie ik hem in Nederland! Aangezien ik geen eigen huis heb, kan mijn familie nu alvast bespreken waar hij kan slapen haha

Zondag zou ik de bus nemen terug naar Rocky (Rockhampton), maar na 7,5 uur (!) wachten, besloot ik dat hij niet meer zou komen. En ik had nog wel gereserveerd! De mensen van de BP waar ik aan het wachten was, hadden enkele telefoontjes gepleegd, maar snapten ook niet waar hij bleef. Inmiddels had ik wel heel Alpha ontmoet (slechts 300 inwoners) en sommige mensen 2x, die daarom ook vroegen waarom ik daar nog steeds zat haha! Uiteindelijk Betty gebeld en nog een nacht bij hen geslapen. Ik had bij de BP ook mensen gesproken die op de trein werkten die de volgende dag naar Rocky zou gaan en toen ik bij Betty in de auto zat, zag ik ze bij de pub zitten. Ik stapte uit om te vragen hoe laat de trein zou gaan en ik hoorde dat er niemand in kon stappen in Alpha, pas 4 uur verderop in Emerald. Toen ik echter vertelde dat ik 7 uur op een bus had zitten wachten, zei degene die de leiding had: ´kom morgenochtend om 8 uur en ik zorg ervoor dat jij ´s avonds in Rocky bent´ en zo geschiedde: tussen Alpha en Emerald zat ik helemaal alleen in de trein! Ik kreeg mijn eigen cabin (met bed en wastafel en handdoeken!) en het personeel kwam af en toe een praatje maken of een koffie brengen! Hoe relaxt! En het allerbeste: in plaats van 81 dollar voor een enkeltje met de bus, heb ik nu helemaal niets hoeven betalen! Ik zou bijna zeggen: dat was die 7 uur wachten wel waard Dus Suske: leuk hoor die NS-vrienden van jou, maar doe mij maar QueenslandRail!

Heb overigens nog wel gebeld naar het busbedrijf om te vertellen dat ik de hele dag had zitten wachten. Dankzij mijn nieuwe treinavontuur was ik niet boos toen ik opbelde, totdat de vrouw aan de andere kant van de lijn begon te lachen en zei dat ik dan de enige was die de bus gemist had, omdat hij toch echt gereden had... Toen werd ik wel pissig (voor insiders: ik kreeg een ´Paula´) en ik heb haar even haarfijn uitgelegd dat ik daar van 10 tot 6 heb gezeten en geen enkele bus heb gezien en ja, dat ik dus ook niet snapte hoe ik hem heb kunnen missen! Goed, een poosje later belde ze me terug en wat bleek: de bus was bij het verkeerde tankstation gestopt! Serieus, om de hoek van waar ik zat! Maargoed, het moest blijkbaar zo zijn, want nu had ik meer luxe in de trein, ben ik geen geld kwijt en ik had een beter avontuur!

Morgen pak ik de bus naar het warmere noorden, om de Whitsundays te gaan bezoeken en daarna vertrek ik richting Cairns om te duiken in het Great Barrier Reef en het regenwoud te ontdekken. En daarna is het tijd om de oostkust te verlaten en naar het midden, richting Darwin en Uluru, te reizen.

Deze weblog is extreem lang, ik weet het, maar ik had teveel te vertellen! Net zoals ik teveel foto´s heb die ik wil plaatsen, dus dat ga ik nu maar eens proberen....

Veel liefs! Xxx