Lieve mensen,

inmiddels heeft Suske weer voet op Nederlandse bodem gezet en ben ik begonnen aan mijn allerlaatste dag in N-Zeeland. Tijd voor een update dus!

Zoals gezegd zijn we nogmaals in de kajak gestapt, dit keer in Abel Tasman NP, vernoemd naar dé Abel Tasman, de ontdekkingsreiziger (wie kent hem niet...). Dit keer konden we heerlijk in korte broek en korte mouwen de kajak in! Grotendeels was het windstil en we kabbelden heerlijk voort. We waren koud op het water of we gingen al naar een mooi verlaten strandje voor morning tea met heel veel lekkers! Daarna nog een uurtje dobberen en heerlijk aan de lunch op een ander mooi strand. Die tocht beviel me wel Het park is bekend door het heldergroene zeewater (Tasmaanse zee), de mooie strandjes en daarachter de heuvels begroeid met regenwoud. Erg mooi! Gaf een heel caribisch gevoel! We hadden ook weer een ontmoeting met wildlife van heel dichtbij.... 3 zeehondenpups waren erg nieuwsgierig naar onze kajak. We keken naar ze en dreven daardoor langzaam achteruit, hun kant op. Ze deden alledrie flink hun best om ons eens goed te bekijken en af en toe sprongen ze in het water en zwommen om de kajak! Ze waren echt op aanraakafstand, zo leuk! Onze Australische mede-kajakkers hebben alleen zeehonden op de rotsen kunnen bekijken... ;) In Abel Tasman hebben we de volgende dag ook nog een mooie wandeling gemaakt met prachtige uitzichten!

Onze reis bracht ons vervolgens in Picton, een plaatsje aan de Marlbourough Sounds. Deze zijn vergelijkbaar met de Sounds die we al gezien hebben, alleen zijn deze bergen lager omdat ze gevormd zijn door overstroomde rivieren ipv door gletsjers. Hebben weer prachtige uitzichten gehad op de Sounds! Zijn ook een boottocht gaan doen met de Magic Mail Run, een boot die mensen in de Sounds hun post brengt. Erg grappig, ookal viel er helaas weinig af te leveren (maar 3 adressen) en leek het daardoor toch veel op een gewone cruise. Vooral grappig was een mevrouw die op de steiger stond te wachten met haar honden, geit en varken

In de Sounds zijn we ook gaan mountainbiken. Die dag was vol avontuur en zullen we niet snel vergeten. .. We zouden een deel van de Queen Charlotte Track gaan fietsen (ik zei tegen de vrouw in het infocentre dat we de Queen Elizabeth tocht wilden doen...) en voor de beginnende mountainbiker zit daar 1 mooi stuk in. Suske, als ervaren tour-de-france-kijker , vond zichzelf wel een gevorderde rijder en nam er nog een extra stukje van de track bij. 600m bergop.... Gelukkig was er voor mij een asfaltweg die om de berg heenloopt, zodat we elkaar na Suskes helse beklimming weer zouden ontmoeten om vervolgens samen het laatste, en makkelijke, stuk te doen! Zo gezegd, zo gedaan... zou je denken...

Rich ging op pad, met zijn fiets in de hand, omdat de helling te steil was om te fietsen... en ik ging bergaf het asfalt op! Ik ben een aantal keren gestopt om foto´s te maken van de mooie bergen, maar op een gegeven moment bekroop me het gevoel dat ik verkeerd aan het rijden was... Ik reed echter in the middle of nowhere en er kwam vrijwel geen auto voorbij...Toen ik eindelijk een auto zag en die man probeerde te stoppen, zwaaide hij vrolijk terug en reed door... Dus ik besloot Suske te bellen. Die bleek pas net (na 3 kwartier) op zn fiets te zitten, omdat het pad eindelijk ietsje minder steil was... We bespraken de route die ik genomen had en kwamen tot de conlcusie dat ik gewoon goed ging (die vrouw had ook nog gezegd: ´you can´t miss it´...). Nadat ik opgehangen had, reed ik ineens door een heel klein gehucht en ik zag een man staan. Ik ben teruggereden om toch even zeker te weten dat ik goed ging. Die man keek me aan en zei: ´Mistletoe Bay?! Thats wáy back!´. Oeps... ik was al bijna een uur de verkeerde kant op aan het rijden! Ik begon vol goede moed terug te fietsen, maar op een gegeven moment zakte de moed me in de schoenen. Dit zou ik zo niet redden... Er was maar 1 optie: liften! Ik bleef fietsen totdat ik een auto achter me hoorde en ik zwaaide. In eerste instantie zwaaiden deze mensen ook vriendelijk terug en reden door, maar gelukkig zagen ze dat er iets aan de hand was en stopten ze alsnog. Het waren een Duitse jongen en een Pools meisje in een busje en dus mocht ik mijn fiets achterin gooien en meerijden! Ik was zo blij! Heb ze wel 10x bedankt haha! Ze hebben me zelfs bij de ontmoetingsplek met Suske afgezet, waardoor ik er nog eerder was dan hij!

Toen ontving ik een telefoontje van Suske die verdwaald was en de ontmoetingsplek niet kon vinden... Hij was een pad ingegaan dat zo smal was dat hij met zijn fiets op zijn schouders langs de afgrond moest schuifelen. Dat kon ook niet goed zijn, dus hij heeft vervolgens de mensen van de mountainbike-verhuur gebeld haha. En uiteindelijk zijn we dan toch herenigd op de afgesproken plek! We hadden allebei een hard hoofd in de rest van de tocht. Wat mij betreft hadden we de eerste de beste boot mogen pakken, maar gelukkig hebben we dat niet gedaan, want het tweede deel was super!! Een klein beetje bergop en heel veel bergaf (wat heel hard ging!), over stenen, water, bruggetjes etc. Superleuk! Ik was helemaal in mijn nopjes en vergat op Suske te wachten (jaja, ik moest op hem wachten en niet andersom ). Op een gegeven moment dacht ik dat ik krakende takken achter me hoorde en daarna hoorde ik Suske ´Paula!´ roepen. In eerste instantie schrok ik, maar toen hoorde ik hem lachen en vroeg ik of ik terug moest komen (dat heb ik nog vaak moeten horen hoor: dat hij om hulp riep en ik vroeg of ik daarvoor terug moest komen haha) en hij zei: ´ja en neem je camera mee´.... Suske lag in het ravijn! Hij was zo hard bergaf gescheurd dat hij zijn remmen iets te hard in had geknepen, waardoor hij abrupt tot stilstand kwam en omver kukelde, het ravijn in! Gelukkig was het een plek met veel bomen en begroeiing waar hij in was blijven hangen haha! Uiteraard heb ik hem, na wat foto´s, gered! We waren uiteindelijk maar nét op tijd bij de finish om de boot terug te pakken... Een memorabele tocht...!

Onze volgende stop was Kaikoura, een kustplaats die bekend staat om haar wildlife! We besloten eerst te gaan zwemmen met zeehonden. Toen we bij het kantoor aankwamen, zei die vrouw meteen al dat er die dag weinig activiteit was in het water maar dat we het zouden proberen en eventueel (een deel van het) geld konden terugkrijgen. Er lagen al een paar mensen uren kansloos te dobberen toen wij aankwamen. Helemaal ingepakt, want het water was ijskoud! Er waren inderdaad weinig zeehonden in het water. Op een gegeven moment werden we weer melig en riep Suske tegen die zeehonden dat ze vooral lekker op de rotsen moesten blijven liggen want dan kregen we tenminste nog wat geld terug haha! Maar helaas, geen geld terug, want uiteindelijk hebben we 2 close encounters gehad. 1 zeehond kwam een paar keer hard voorbij zwemmen en ook echt vlakbij! 1x zelfs met zijn bek open recht op me af: dat was de eerste keer dat ik een zeehond niet zo schattig vond haha! En 1 andere zeehond hing een tijdje ondersteboven in het water om eens te bekijken wie die vreemde snuiters waren... Verder durfde geen enkele zeehond de zee in door ons haha! Uiteindelijk was het een leuke ervaring, maar zoals met al dat soort ´zwemmen met´ activiteiten: je verwacht er heel veel van, je springt in het water zodra het dier in kwestie voorbij zwemt, als je geluk hebt zie je hem meer dan 1x voorbij zwemmen en *poef* dat was het al! Zodat je achterblijft met een gevoel van: oh... was dat het nou? Terwijl het natuurlijk wel heel bijzonder is!

De volgende dag hadden we echter een nog mooiere tour, namelijk de Albatros Encounter. Weten jullie nog dat we in Dunedin niet mee mochten naar die tour en die vent net deed alsof we heel blij mochten zijn dat we er 1 zagen vliegen op kilometers afstand? Nou nu weten we zeker dat hij uit z´n nek kletste! Albatrossen (vooral 1 soort, de Royal) zijn heel groot, want hun vleugels hebben een spanwijdte van max. 3.4 meter! Dus we dachten: daar komt zometeen een hele grote vogel aanvliegen! Nou, dat was een understatement, want hij kwam recht op ons afvliegen en we riepen allebei: ´WOOOOOW!´ Hij was GROOT! Niet normaal! Ik wist niet dat er zulke grote zeevogels bestonden! En zodra hij op het water dobberde, zag hij er superschattig uit, als een grote knuffelbeer(vogel)! We waren fan! Er kwamen ook allemaal andere soorten zeevogels naar de boot en ik ben helemaal geen vogelaar maar daar zaten ook mooie exemplaren tussen! Zie de foto´s die ik er straks opzet Verder zagen we heeeeel veel Dusky Dolphins (de dag ervoor zwommen er ook al een paar met onze boot mee!) en zelfs in de verte een walvis! De gids was ook een hele enthousiaste man, dus een supergave trip!

Vlakbij Kaikoura is een waterval die ons aangeraden werd. Hier laten zeehonden namelijk hun pups achter in de winter, als ze zelf op zee gaan vissen. We hoorden dat je heel dichtbij kon komen. Het was echt bizar! Een mooie waterval met daarvoor een poel en die poel wemelde van de pups die als een dolle heen en weer aan het springen waren! Ook het beekje dat uit die poel voortvloeide zat vol met pups! Heel leuk!! En Suske bleek de Cesar Milan van de zeehonden, want hij klopte op zn knie en riep een pup en die sprong zowat op z´n schoot!

Suske en ik hebben onze laatste dag samen in Christchurch doorgebracht. We wilden wat zien van het oude centrum en we wisten wel dat er wat gebouwen waren getroffen door de aardbeving, maar het hele oude centrum bleek niet meer toegankelijk! Er waren allerlei sloopwerkzaamheden aan de gang. In hippe gekleurde containers zaten nu de café´s en winkels. Bizar! De botanische tuinen en de rivier de Avon die door de stad stroomt, waren het enige dat we hebben kunnen bewonderen. ´s avonds zijn we, na een emotioneel afscheid van onze trouwe B.B., in het vliegtuig gestapt naar Auckland.

Nog 1 nacht samen en toen heeft Suske mij na het ontbijt (in een ware vreetschuur vol met klanten die de 100 kilo allang gepasseerd zijn) alleen achtergelaten....

Met Suske onderweg naar Nederland moest ik het zelf zien te rooien Ik ben naar Auckland centrum gegaan om bij de i-site (toeristen-informatiecentrum) mijn laatste dagen op het noordereiland te regelen. Na 1,5 uur (!) waren we eruit! ´s avonds in het hostel kwam ik Marlon weer tegen! Leuk om even bij te kletsen en haar tips voor Australie te horen!

De volgende dag ben ik met een georganiseerde tour naar Rotarua gegaan. Dit plaatsje ligt in vulkanisch gebied en je ziet overal (uit putten, in de achtertuin van mensen, in het park etc) stoom uit de grond komen. Hete stoom, want slechts een halve meter onder de grond bevindt zich kokend heet water! Alle huizen en hotels verwarmen zich daarmee en overal zie je spa pools! We zijn geysers gaan bekijken en allerlei borrelende modder- en waterpoelen. Het leek wel science fiction! Een keer in de zoveel tijd komt er een nieuwe plek bij waar stoom uit de grond komt. Niet zo fijn als je huis daar staat... Onze gids vertelde over een hele oude boom die hij in 5 uur tijd uit de grond zag komen. Nu ligt er op die plek zo´n hete modderpoel! Iets minder was het verhaal over een dronken jongen die in een van de waterpoelen was gesprongen. Die poel is 160 graden heet...

We hebben ook een heus Maori-optreden gezien! Met zang en dans, o.a. de Haka (wellicht bekend van de All Blacks, het rugbyteam van NZ, die deze dans voor elke wedstrijd uitvoert). Erg leuk! En de schaarsgeklede mannen die meedansten hadden daar natuurlijk niets mee te maken...!

En nog een hoogtepunt: ik heb heel veel kiwi´s gezien tijdens de tour! Ik ben zelfs adoptiemoeder geworden van een hele knappe baby-kiwi genaamd Quake! Kan m´n geluk niet op haha!

In het hostel in Rotarua kwam ik op mijn kamer een zwitsers meisje tegen die me superbekend voor kwam. Wat bleek, ze had samen met Suske en mij de wildlifetour gedaan (zij mocht wel de albatrostour doen haha)! Heel toevallig! We zijn samen die avond naar de Polynesian Spa geweest. Tja als je in vulkanisch gebied bent, moet je natuurlijk ook even genieten van die hete poelen! Geen 160 graden hoor haha, maar wel rond de 40 waardoor ik op een gegeven moment bijna van mn stokkie ging Verder heerlijk ontspannen, met als enige nadeel dat die baden (net als heel Rotarua) stinken naar rotte eieren haha! Schijnt te wennen als je er woont...

De volgende dag met de bus naar Tongariro National Park gegaan. Samen met Daniel (duitser) en Alejandro (colombiaan) heb ik daar een 5 (!) uur durende wandeling gemaakt door het vulkanengebied. Het regende en waaide en het was mistig, dus we waren al snel doornat en hadden ook nog eens niet de uitzichten waar we op hoopten! - Mmm, zou het dan toch Suske zijn die voor mooi weer en prachtige uitzichten zorgt..? – Het was in ieder geval wel beter dan de hele dag in het hostel rondhangen, want het dorp was helemaal uitgestorven haha. Uiteindelijk toch wel 1 mooi uitzicht op een helderblauw kratermeer, zelfs met regenboog! Voor het tweede meer dat we bezochten, moesten we een hele steile vulkaanhelling op (200m omhoog) en de wind blies hárd en het was kóud! Werd bijna omver geblazen! En we zagen helemaal niets door de mist haha! Toch leuk avontuur Onderweg ook nog een mooie waterval gezien, dus ach, het was niet voor niets . Toen we weer opgehaald werden, brak ineens de lucht open en zagen we ineens toch nog de top van Mt. Ruapehu, de hoogste vulkaan. Die colombiaan zei lachend: ´let´s go again!´ terwijl we daar helemaal moe en verkleumd stonden haha! Mt. Doom, uit Lord of the Rings had ook te zien moeten zijn, maar zelfs toen de lucht openbrak bleef hij bedekt met wolken! Ik voelde me net Frodo tijdens zijn helse tocht naar Mt Doom! Maar hij vond hem tenminste nog...

Vanuit het nationaal park weer met de bus teruggegaan naar Auckland. Dat is echt een grote stad! Veruit de grootste in NZ. Beetje geshopt, in het park gezeten, naar de bios geweest (heerlijke zwijmelfilm The Lucky One) en de skytower opgegaan voor een mooi uitzicht over Auckland op 220m hoogte! Prachtig uitzicht inderdaad, hoewel ik in eerste instantie bijna in paniek raakte door de hoogte en het liefst meteen die lift weer was ingerend haha! Na een poosje kon ik gelukkig wel genieten van het uitzicht. Wel bijzonder: overal zaten Aziaten op de grond met hun gezicht naar de ramen toe te bidden.

Als je het observatiedeck te saai vindt, kun je ook een begeleide wandeling maken buitenom, zonder glas dus en op een smal rooster... óf je kunt de Skyjump doen, waarbij ze je eerst 5m laten zakken om je van het uitzicht te laten genieten om je vervolgens helemaal naar beneden te laten storten... wat bezielt mensen ;)

Gisteren ben ik naar Wakworth gegaan, een stadje dat een uur boven Auckland ligt. Hier heb ik eindelijk weer eens op een paard gezeten! Echt een geweldige rit, want ik was alleen met de gids, dus ik mocht alles doen wat ik wilde! Op die stal werkte ook een Nederlands meisje en zei vertelde me dat de meeste paarden die ze hebben hele trage paarden zijn, zoals manegepaarden, ´maar´, zei ze, ´de jouwe is heel leuk, want dat is een ex-racepaard!´. Slik! Een racepaard? Zoals altijd als ik ergens voor het eerst ga rijden, sloeg de schrik me om het hart en vroeg ik me af wat voor wilde hengst ik nu weer zou krijgen... Maar, ook zoals altijd, was het een geweldige rit! Leap of Faith (tja als racepaard kun je niet gewoon Misty heten natuurlijk) was lekker voorwaarts, maar ook heel braaf. Echt een toppaard! Het racen zat er zeker nog wel in, want elke keer als we harder gingen, gooide hij z´n hoofd omhoog en oren naar voren, zo van: gáán! We zijn veel buiten de ruiterpaden gegaan, zijn heuvels keihard op gegaloppeerd, door het regenwoud tussen de boomwortels door gereden, hadden prachtige uitzichten over de groene heuvels en zijn zelfs langs een glad modderpad naar beneden gegleden (dat was best eng, want ik mocht niet aan de teugels trekken zodat het paard zelf z´n weg kan vinden. Logisch, maar ik houd van controle haha). Ik vertelde het meisje dat me meenam dat ik springen ook leuk vind, dus toen gingen we in een weilandje nog wat hindernissen springen! Super! En Faith was ook duidelijk spring-fan, want zodra hij door had dat we gingen springen, was hij niet meer te stoppen haha! Ook over een rij tonnen gesprongen, dus mijn grenzen weer verlegd Ex-racepaarden schijn je echt voor 130 Euro te kunnen kopen! Anders eindigen ze bij de slachter... Jammer dat verschepen zo duur is haha! Een racepaard dat veel wint is daarentegen echt miljoenen waard!

Vanavond vlieg ik terug naar Australie, naar Brisbane. Daar zie ik Nick, een jongen die ik nog ken van mijn reis door Afrika! Voor de mensen die mij op mijn Australische nummer niet konden bereiken de afgelopen weken: dat klopt, die deed niets! We hadden wel een NZ-nummer, maar na een paar keer gebruik bleek die ook kuren te vertonen, dus daarom heb ik dit nummer nooit doorgegeven. Vanaf 2 mei ben ik weer bereikbaar op +61451525968. Van Marlon begreep ik dat zij heel vaak geen bereik heeft gehad op haar nummer, dus wie weet volgt er nog een keer een nieuwe... zucht!

Ik kijk erg uit naar de 25 graden in Australie, maar ik vind het wel jammer om NZ gedag te moeten zeggen! Wat een prachtig land! Het zuidereiland was absoluut het mooist, ookal is het eigenlijk niet te vergelijken met het noordereiland, dat met haar vulkanen en oneindige groene heuvels ook zeker de moeite waard is! Maargoed: op naar nieuwe avonturen Down Under!

Heel veel liefs van mij!